Je zult maar een enthousiaste baliemedewerker hebben die zelf niet zo’n fan is van die moderne aanmeldoplossingen en iedere patiënt spontaan helpt, nog voordat die zich digitaal heeft kunnen aanmelden…
De gebruiker bepaald uiteindelijk het succes
Daar sta je dan met je kostbare investering in een platform dat patiënten soepel en geautomatiseerd door je ziekenhuis moet leiden. Of je hebt een systeem dat technisch staat als een huis, maar de patiënt geen idee heeft waar de sleutel van de voordeur zit…
Ik wil maar zeggen: het feit dat je een goede, veilige en geavanceerde techniek in huis hebt, wil niet zeggen dat die in de praktijk ook werkt. En om hobbels onderweg te verhelpen, moet je ze wel in beeld hebben. Dus zal je moeten meten: werkt het systeem dat je implementeert en zo nee, waar zit ‘m dat dan in? Voorkom zo schijndigitalisering.
Laagdrempelige toegang is essentieel
Je zult dan al snel merken dat laagdrempeligheid een belangrijke succesfactor is. Zelfs digitaal vaardige patiënten vinden inloggen met DigID of het moeten downloaden van een app een drempel. Zeker als ze niet zo vaak naar het ziekenhuis komen of geen toegevoegde waarde ervaren van de oplossing.
En het mooie is: er zijn tegenwoordig geen apps of complexe inlogmethodieken en zelfs geen aanmeldzuilen meer nodig om patiënten veilig digitaal door het ziekenhuis te leiden. Het juiste systeem is laagdrempelig en eenvoudig, wordt door de patiënt als behulpzaam ervaren en levert zinvolle data op voor de organisatie. Want daar gaat het uiteindelijk om: technologie moet waarde toevoegen voor patiënt en ziekenhuis. Alleen dan heb je een oplossing in huis die je kunt opschalen.
Integratie vs. adoptie
En dat is hard nodig om uit de klassieke fuik te komen waar veel ziekenhuizen al lang inzitten. Er is vaak gekozen voor een oplossing omdat die nu eenmaal wordt meegeleverd met het ZIS/EPD en dat lijkt vooral de MICT-afdeling wel comfortabel. Of- en de mate waarin de gekozen oplossing ook bijdraagt aan de vooraf gestelde doelen wordt daarin (te) vaak niet of nauwelijks gemeten. En dat is een gemiste kans, want digitaliseren is nooit het doel, maar een middel. Alleen als je structureel de effecten en resultaten meet, weet je of- en zo ja waar- het nodig is om bij te sturen.
Hoge adoptie en gebruik van de aangeboden digitale middelen door de patiënt is een randvoorwaarde wil digitalisering bijdragen aan het verlagen van de werkdruk van zorgprofessionals.
Vraag het de patiënt
Een andere valkuil vormt de aannames die worden gedaan námens de patiënt… De belangrijkste tip: Vraag het je patiënt! Vul niet zelf in dat jouw patiënten het toch niet kunnen of willen. Patiënten boeken ook gewoon hun vakantie via internet. Dus wordt jouw geïntegreerde portaal of slimme app niet gebruikt? Dan hoeft dat niet aan de vaardigheden van je patiënt te liggen. Vraag het ze en sta – soms – versteld van het antwoord. En zet de stap van schijndigitalisering naar échte digitalisering die waarde toevoegt in de praktijk.
Er is in dat opzicht nog een wereld te winnen. En dan bedoel ik niet dat we naar honderd procent adoptie moeten streven. Dat is niet realistisch. Er zullen altijd mensen blijven die de taal niet beheersen of echt niet digitaal vaardig zijn. Behulpzame baliemedewerkers blijven áltijd nodig. Want ook in het digitale tijdperk geldt; de best passende patiëntreis is nog altijd de inclusieve patiëntreis!
Meer weten?
Neem dan contact op om vrijblijvend van gedachten te wisselen over het onderwerp, of kijk eerst ons webinar van Zorg & ICT terug over onze visie op patient flow excellence.
Meer weten?
